سنجش و اندازه گیری

مدل هاي ساختاري فازي به منظور تبيين پديده ها تبيين مي شوند. مدل هاي ساختاري در قالب مدل سازي معادله ي ساختاري اغلب بدليل مشكلاتي نظير سنجش دقيق سازه ها، همخطي چندگانه ميان متغييرهاي پنهان مستقل، مشكلات مربوط به تشخيص مدل در صورت پيچيده شدن و همچنين برآوردهاي نامناسب پارامترها در چنين وضعيتي (نظير واريانس هاي منفي يا ضرايب استاندارد گاما و بتاي بالاتر از 1 و يا بارهاي عاملي بزرگتر از 1) به صورتي نسبتا ساده  طرح مي شوند. به اين معنا كه تعداد سازه هاي پنهان بيروني و دروني كمتر از آنچه در واقعيت اجتماعي دخالت دارند به مدل وارد مي شوند.

اگر فرض شود پژوهشگري مدل معادلات ساختاري تدوين كرده است كه بر اساس يك سازه ي پنهان مي خواهد سه سازه ي ديگري را تبيين نمايد شكلي مانند زير خواهد داشت:

مدل ساختاري فازي به پژوهشگران اين امكان را مي دهند كه در وارد كردن سازه هاي پنهان با كمتر محدوديتي به لحاظ دقت در سنجش مواجه شويم. از آنجا كه منبع اصلي داده ها در تدوين مدل هاي ساختاري فازي ديدگاه كارشناسان و خبرگان مرتبط با موضوع است انتظار مي رود متغييرهاي بكار رفته در تحليل هاي ارائه شده از طرف آنها تا حد زيادي به لحاظ مفهومي داراي فضاي مشتركي باشند. بنابراين اگر اين گروه از افراد از مفاهيمي نظير دمكراسي توسعه ي اقتصادي، مشاركت، دين داري و .. استفاده مي كنند انتظار داريم كه هر مفهوم نزد كارشناسان مختلف سنجه ها يا معرف هاي كم و بيش يكساني داشته باشند. تبيين يك سازه بر مبناي تركيب علي سه سازه ديگر در يك مدل ساختاري فازي مي تواند مانند شكل زير نمايش داده شود.