نظريه ي تعميم پذيري يكي از نظريات اندازه گيري است كه با استفاده از تركيب نظريه ي كلاسيك سوال پاسخ و روش تحليل واريانس سعي در برآورد ضرايب اعتبار داشته است. قابليت هاي اين نظريه ي امكان مطالعه ي شرايط مختلف و مقايسه ي اعتبار امتيازات در شرايط مختلف را فراهم مي آورد. به مطالعاتي كه براي بررسي شرايط مختلف استفاده مي شوند، مطالعات تصميم گيري مي گويند. اين مطالعات امكان بررسي رويه ها(FACET) هاي مختلف به عنوان منابع مختلف واريانس يا پراكندگي در امتيازات را فراهم مي آورد. مشخص است كه هر چه پراكندگي بر اساس رويه يا FACET مورد مطالعه ( كه به آن رويه ي تفكيكي گويند) بيشتر باشد، بهتر و مناسب تر است (مانند آنچه در تحليل واريانس به عنوان واريانس بين آزمودني ها مطرح است) و هر چه واريانس ناشي از رويه هايي بجز رويه ي مورد مطالعه باشند، كمتر خواهد بود. 

به عنوان مثال زماني كه هدف پژوهش رتبه بندي پژوهشگران مختلف بر اساس كارهاي انجام داده ي آنها مي باشد و اين كار از طريق بررسي اقدامات علمي آنها توسط 5 نفر خبره انجام مي شود، تمايز پژوهشگران هدف اصلي مورد مطالعه و ساير رويه ها به عنوان رويه هاي مزاحم يا ابزاري instrumental facet شمرده مي شوند.