سنجش و اندازه گیری

جستجوی کمیت فرض کردن این که متغیر خاصی کمی است یک چیز است. ایجاد شواهدی که از این فرضیه حمایت کند (این فرضیه را تایید کند) چیزی دیگری است. فصل قبل ساختار متغیری کمی را به طور دقیق روشن ساخت. هدف این فصل، بررسی روش¬هایی است که در آن شواهدی تایید می کنند که فرضیه ممکن است به دست آید. دو روش بسیار کلی مورد نظر است : اندازه گیری تفصیلی و اندازه گیر توام (همایند) . اندازه گیری تفصیلی روش سنتی کمی¬سازی است. این مسیری بود که منجر به اولین تلاش¬های شناخته شده در کمی¬سازی شد. به طور کلی این مسیر شامل یافتن راهی برای ترکیب اشیایی است که مستقیماً در ساختار جمع¬پذیری متغیر بازتاب می¬یابد؛ مثلاً ترکیب میله¬ها به دنبال هم (پشت سر هم) در یک جهت (برای طول (قد)) یا ترکیب مرمر ها (سنگ¬ها) در کفه¬ی ترازو (برای وزن). بنابراین شفاف شاهدی برای کمیت در این مورد است که افراد زیادی برای شناسایی مسیر کمی سازی با هدف مطلوب خودش وسوسه شده¬اند. این خطای (سفسطه¬ی) کمپبل بود. اگر چه او نه اولین فرد و نه آخرین فردی بود که این خطا را مرتکب شد. تلاش در جهت کاربرد نظریه ی اندازه گیری تفصیلی در روان شناسی به طرز چشمگیری غیر موفقیت آمیز از آب در آمد. اندازه گیری توام (همایند) شامل موقعیتی است که در آن دو متغیر (A, X) به طور غیر تعاملی با متغیر سومی (P) ارتباط دارد. ضرورتی ندارد که هر یک از متغیرها قبلاً کمی شده باشند اما مقادیر مرتب شده و مقادیری که به طور مستقلی قابل شناسایی (قابل تشخیص) باشند (حداقل در سطح طبقه بندی شده) ضروری است. بنابراین با رتبه بندیP ممکن است روابط ترتیبی و جمع پذیری در A، X و P مشتق شود. این مسیر کمی سازی در ادبیات روان¬شناسی ابتدا توسط توکی و لوسی (1964) توصیف شد و از آن به بعد برای بسیاری از متغیرهای روان شناختی به کار گرفته شده است. با این وجود این کاربردها نسبتاً پراکنده و موفقیت¬شان ناچیز بوده است. این مطلب نشان می دهد که اکثر روان¬شناسان مفهوم اهمیت این پیشرفت را درک نکرده¬اند. هدف این فصل توصیف این مطلب به طور مفصل است و پیشنهاداتی برای کاربرد دقیق نظریه¬ی اندازه گیری توام (همایند) ارایه شده است. به دنبال این فصل (در فصل بعدی) بقیه¬ی این کتاب به توصیف بعضی از کاربردهای این نظریه در روان شناسی اختصاص یافته است.