روانسنجی چیست؟

روانشناسی علمی بسیار جذابی است و دارای شاخه های فراوانی می باشد علاوه بر این که در زمانی که سروکار با انسان است وجود دارد. این طراحی شهری تا تعامل فرد با کامپیوتر را شامل می شود. در میان همه ی شاخه های روانشناسی شاخه ای وجود دارد که همه ی پژوهشگران و علوم این حوزه را به یکدیگر یکپارچه می سازد، این شاخه ی یکپارچه کننده روانسنجی نام دارد.

روانسنجی با طرح و تحلیل پژوهش و اندازه گیری ویژگی های انسانی سر و کار دارد. روانسنجی خاستگاه هوش آزمایی، شخصیت آزمایی و شغل سنجی است. در این رشته با توجه به ظهور تکنولوژی و نیازهای فوری جامعه ی انسانی به آن تغییرات شگرفی در روانسنجی بوجود آمده است. روانسنجان همچنین با مباحث مربوط به دانشمندان آماری و روش های کمی استفاده می کنند تا راههای سازماندهی و تحلیل داده ها را به منظور کمی سازی کیفیت ها فرا گیرند. امروزه هر کسی که در حوزه ی علوم رفتاری و اجتماعی دست به پژوهش بزند حتما با مفاهیم روانسنجی رو به رو خواهد بود. روش های روانسنجی ستون فقرات روانشناسی به عنوان یک علم عینی می باشند.

یکی از مهمترین زمینه هایی که دانشمندان روانسنجی با آن روبرو هستند، مسئله ی آزمون سازی است. آزمون در زندگی هر فردی که در یک اجتماع امروزی زیست می کند هویدا است و لاجرم فرد با آن روبرو خواهد بود. کما این که دولت ها امروزه برای شناخت، طبقه بندی، گزینش، بررسی ویژگی های قومی، تحقیق در مورد تحرکات اجتماعی، کشف جرم و مجرم و همچنین پیش بینی در زمینه ای مختلف و با اهداف مورد نظر خود به  طور مشخص و معلوم و یا نامشخص و گنگ از آزمونسازی استفاده می کنند. بنابراین روانسنجان در صنایع، حوزه های آموزشی، سیاسی، نظامی بالینی، سازمانی و در جایگاه استاد در دانشگاه ها  حضور دارند. روانسنجان می توانند به عنوان پژوهشگر در مسایل روانشناسی و به عنوان مشاور آماری و پژوهشی در طرح های مختلف حضور داشته باشند.

بنابراین روانسنجی سهم بسیار مهمی در روانشناسی علوم اجتماعی و رفتاری برای بهبود و پیشرفت جامعه دارد. روانسنجی تا کنون در جوامع پیشرفته سهم بسیار مهمی در زندگی واقعی و روزمره ی مردم داشته است. در ایران اگر چه نقش مهمی در پایان نامه ها و به تازگی در پژوهش ها بازی می کند ولی به دلیل کم توجهی به پژوهش در حوزه ی اجتماعی در ایران نتوانسته به بهبود زندگی مردم کمکی کند. یکی دیگر از موارد ناشناخته بودن این علم تازگی آن و نبود افراد متخصص در ایران است.