زمانی که پژوهش مربوط به حوزه های بالینی و مشاوره ارزشیابی می شود، نمی توان از معناداری آماری به تنهایی استفاده کرد. به عبارتی معناداری آماری به تنهایی به عنوان یک معیار ارزشیابی کافی نیست.  نتایج معناداری آماری در حد گزاره های ترتیبی است.  یعنی شاخص مناسبی از اندازه اثر نیست چرا که حجم نمونه به صورت مستقیم روی ارزش پی اثر می گذارد. بنابراین اگرآزمایش های مختلفی با تعداد افراد متفاوتی برگزار شود، ارزش های پی درهر مطالعه متفاوت می شوند حتی اگر هر مطالعه اندازه اثر دقیقا برابری داشته باشد. چیزی که در ارزشیابی چنین مطالعاتی مهم است، شاخص هایی است که از طریق اثر خاص و محدوده ی اثرات بالینی بین مطالعات مختلف مشخص شده اند. محاسبه ی ارزش پی برای این هدف مناسب نیست.  اندازه های اثر(معناداری عملی) از طرف دیگر برای بررسی اثرات مداخله در مطالعات تک موردی مفید اند. این شاخص ها  زمانی مفید واقع می شوند که ما اثرات مطالعه ی پیشین را قبل از مداخله از طریق مطالعه ی اثرات مشاوره یا مداخله مطالعات پیشین بدست آورده باشیم و دوم زمانی که تفسیر اثرات مطالعه در بافت اثرات قبلی ارائه شود. همانطور که APA Task Force در بخش استنباط آماری مطرح کرده است که لازم است گزارش و تفسیر انداز های اثر در بافت اثرات گزارش شده ی قبلی انجام شود. چه بسا پژوهش های غیر معنادار آماری که اثر بخش اند. حداقل مورد قابل انتظار این است که مشاور اگر مطالعات پیشین نشان می دهند که درمان الف بهتر از درمان ب است لازم است این سوال را در مطالعه موردی از خود بپرسد که چقدر درمان الف بهتر از درمان ب است. بافت اثرات پیشین در ارتباط با مطالعات مربوطه به قضاوت در زمینه ی تکرار پذیری نتایج کمک می کند. نویسندگان لازم است اطلاعات زمنیه را به عنوان بخشی از تفسیر نتایج ارائه دهند. در بعضی از بافت ها اطلاعات معناداری بالینی نیز لازم است ارائه شوند.

معناداری بالینی یکی از انواع معنادرای مهم برای پژوهشگران حوزه ی بالینی است. در کارهای بالینی ، لازم است دست به طبقه بندی زده شود. تصمیم گیری در زمینه های مختلف مثلا این که آیا یک بیمار به درمان افسردگی نیاز دارد یا نه؟ این تصمیمات می تواند بر اساس معیارهای تشخیصی یا بر اساس یک نقطه ی برش صورت پذیرد. شاخص های اندازه اثر معناداری عملی فقط به صورت جزئی ارتباط بین کاربرهای شواهد پژوهشی با این نوع از موقعیت های بالینی را مشخص می کنند. اثر بخشی بالینی به اهمیت اثر مداخلات در موقعیت های عملی و کاربردی اشاره دارد. بین معناداری بالینی و عملی تفاوت وجود دارد. با این وجود معناداری عملی و بالینی به هم مربوط اند. در عین حال مداخلات با اندازه اثر بالا به صورت متناسب به احتمال معناداری بالینی نمی رسد.